لالایی محلی لری به‌عنوان یکی از جلوه‌های ارزشمند فرهنگ شفاهی و موسیقایی مردم لر، در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس ایران به ثبت رسید.
به گزارش پایگاه خبری سارای خبر، لالایی‌ها بخش مهمی از ادبیات منظوم شفاهی را شکل می‌دهند و تجلی احساسات لطیف مادران برای فرزندانشان به شمار می‌روند. زنده‌یاد ابوالقاسم انجوی شیرازی در کتاب «گذری و نظری در فرهنگ مردم» می‌نویسد:«هر کودکی از همان روزهای نخست تولد سخنان اطرافیان خود را می‌شنود، اما نخستین ارتباط عاطفی و کلامی‌اش تنها با مادر و از راه شنیدن لالایی شکل می‌گیرد.»
محمد بیرانوند، کارشناس میراث فرهنگی ناملموس لرستان، در توضیح اهمیت لالایی‌ها می‌گوید: «لالایی در همه فرهنگ‌ها، زبان مشترک میان مادر و کودک است؛ آن هم در سال‌هایی که هنوز گفت‌وگو به معنای زبانی شکل نگرفته و پیوند عاطفی در قالب واژه‌ها نیست. در واقع، لالایی پلی است میان آوا و احساس که آرامش کودک را در دنیای پرهیاهوی امروز تأمین می‌کند.»
او درباره تأثیر فرهنگی لالایی‌ها نیز توضیح می‌دهد: «لالایی‌ها در بستر فرهنگ هر قوم معنا می‌گیرند؛ در جوامعی که روحیه سلحشوری حاکم است، لالایی رنگ و بوی حماسی دارد و در فرهنگ‌هایی که کار و تلاش ارزش است، این مفهوم در دل لالایی‌ها جریان دارد. گاه نیز طبیعت و رخدادهای زندگی روزمره مضمون اصلی این ترانه‌های مادرانه می‌شوند.»
بیرانوند با اشاره به جنبه‌های عاطفی و آرمان‌گرایانه لالایی‌ها می‌افزاید: «لالایی‌ها روایت آرزوهای مادران برای فرزندانشان‌اند؛ آرزوهایی که در قالب شعر و موسیقی، بخش مهمی از حافظه فرهنگی یک قوم را حفظ می‌کنند.»
به گفته او، ثبت ملی لالایی محلی لری گامی مهم در صیانت از عناصر بومی و انتقال فرهنگ به نسل‌های آینده است: «در زندگی روستایی و عشایری لرستان، که جامعه‌ای خودبسنده دارد، لالایی‌ها بازتاب‌دهنده زندگی حماسی، روابط عاطفی و همبستگی اجتماعی‌اند. این لالایی‌ها می‌توانند بستری ارزشمند برای پژوهش در فرهنگ بومی باشند.»
در یکی از لالایی‌های لری چنین خوانده می‌شود: «برنج قل می‌زنه با شیر میشون، لای لالایی / وای دلم جوش می‌زنه سی قوم و خویشون.»
