در ایران امروز، مصرف مواد در میان کارگران فصلی، رانندگان بین‌شهری، کارگران ساختمانی، معدن‌کاران و کارگران شب‌کار صنعتی و حتی شالی‌کاران به شکل چشمگیری بالاست.
برآوردها حاکی از آن است که در محیط‌های صنعتی حدود ۲۲ درصد از کارگران و در مشاغل حمل‌ونقل و فصلی بیش از ۳۰ درصد درگیر نوعی مصرف مواد هستند و براساس پژوهش‌های انجام‌شده (RSA: 1396,1386,1383,1376) انتظار می‌رود سهم طبقه فرودست در جمعیت مصرف‌کنندگان مواد هم‌اکنون از 40 درصد نیز گذشته باشد.
در نواحی صنعتی مانند عسلویه، گل‌گهر، معادن کرمان و بنادر جنوبی، مواد مخدر بخشی از «فرهنگ کار» شده است. در این محیط‌ها، کارگران با دستمزد پایین، بیمه ناپایدار و ساعت‌های طولانی کار، از مواد برای ادامه حیات کاری استفاده می‌کنند. تریاک و شیشه، ابزار بقا در شرایطی هستند که بدن انسان دیگر تاب نمی‌آورد.
در سطح جهانی نیز الگوی مشابهی دیده می‌شود. در معادن میانمار، کارگران برای بیداری شبانه از مت‌آمفتامین موسوم به «یابا» استفاده می‌کنند. در نیجریه، ترامادول میان کارگران کارخانه‌ها رواج دارد و در ایالات متحده بحران اوپیوئیدها میلیون‌ها کارگر و کشاورز را به مسکن‌های صنعتی وابسته کرده است. در همه این نمونه‌ها، مواد مخدر نه برای لذت بلکه برای بقا مصرف می‌شوند.
به این ترتیب، اعتیاد را باید نوعی استراتژی ناگزیر بدن کارگر دانست؛ پاسخی به فشار کار، فقر و بی‌ثباتی. بدن معتاد، بدنِ استثمارشده‌ای است که می‌کوشد خود را در مدار تولید نگه دارد.
